Op de site biotope-city.net werd onlangs een artikel geplaatst over de groene sociale woningbouw van Harry Gluck. Deze Oostenrijkse architect op leeftijd bouwde in het land waar de geraniums traditioneel aan alle gevels hangen, flats met ruime terrassen waarop planten weelderig groeien. Hij deed dit als echte modernist vanuit de idealen dat elke sociale klasse evenveel recht heeft op natuur dichtbij als de rijken. Zijn gebouwen zijn nog steeds geliefd, bij bewoners en beleggers. Je moet een beetje door de kloeke modernistisch vormentaal heen kijken.

In Japan bouwde Emilio Ambass in 1994 een beroemd geworden woonblok ACROS met een waterval van groene terrassen. Dit gebouw zit nog slimmer in elkaar en is samen met een landschapsarchitect gemaakt tot een gezonde biotoop. Ten eerste wordt het regenwater opgevangen om de terrassen op weg naar beneden te irrigeren. En ten tweede is er een cruciaal verschil in eigendom van de beplanting dat zich uit in haar verschijningsvorm en duurzaamheid. Waar in Oostenrijk elk individu bijdraagt aan het groene beeld met zijn eigen terrasplanten, is in Fukuoka het groen gemeenschappelijk eigendom en in soortensamenstelling zodanig gekozen dat zich als vanzelf een biotoop van een bosrijke helling ontwikkelde. Daar is niet alleen een groen beeld geschapen maar is ook nestelgelegenheid en voeding voor dieren gemaakt.

De landschapsarchitect Tase Michio was als klein kind al nieuwsgierig naar natuur in de stad. Zijn kennisopbouw is cruciaal geweest voor het slagen van dit project. Tase heeft buiten de stad nog een flink stuk land waarop hij ondermeer paarden fokt. Op dit land leert hij zijn studenten te werken met planten en te bouwen met lokaal geoogste materialen.

ACROS is een gebouw in de boshelling geworden. Voor beleggers een leuk weetje: de Japanners trekken het meeste geld uit voor nieuwe woningen maar een woning in ACROS is zo geliefd dat het tweedehands nog veel duurder is. Hier wonen alleen de echt rijken.